VIRTUAL FACADE PAVILION

Είδος έργου: Ακαδημαικό-Pavilion

Κατάσταση: Πρόταση 

Έτος: 2022

     Αφετηρία αυτής της πειραματικής αρχιτεκτονικής πρότασης ήταν η αξιοποίηση και ανάδειξη στοιχείων από την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου με σκοπό να μεταγραφούν σε χωρικές ποιότητες και προσεγγίσεις. Ως πρωτεύων συνθετικό στοιχείο χρησιμοποιήθηκε η Βελέντζα ένα μάλλινο υφαντό με πολλές χρήσεις στο ελληνικό νοικοκυριό έως και τη δεκαετία του 1970 περίπου, η οποία πλέον έχει επιβιώσει ως φολκλόρ στοιχείο στην καθημερινότητα κάποιων νοικοκυριών σε ελληνικούς ορεινούς οικισμούς και ως καθαρά λαογραφικό έκθεμα.  

     Η βελέντζα σκαναρίστηκε τρισδιάστατα και το point cloud αυτού του ενδιαφέροντος υλικού μεταγράφηκε ως κέλυφος σε ένα pavilion –με χρήση εκθεσιακού χώρου που φιλοξενεί εκθέματα από τη μνήμη και την εμπειρία της Δρυστέλλας.  

     Η Βελέντζα ως πολυεργαλείο του νοικοκυριού και η εμπειρία του πλυσίματος των ρούχων και υφαντών στις Δρυστέλλες τις παλιάς εποχής έχουν καταγραφεί στη συλλογική μνήμη αλλά τείνουν με την πάροδο του χρόνου να ξεχαστούν. Για αυτόν τον λόγο αυτά τα στοιχεία της μνήμης παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη σύνθεση και αρχιτεκτονική πρόταση. Ο κτιριακός όγκος που ορίζεται από το point cloud της σκαναρισμένης Βελέντζας θυμίζει σπηλιά, αφού πολλές Δρυστέλλες της παλιάς εποχής ήταν ανάμεσα σε βράχους σε σημεία που πήγαζε νερό, τα οποία με την ανθρώπινη παρέμβαση απόκτησαν χωρική υπόσταση.  

     Η δρυστέλλα και ο νερόμυλος είναι η πιο γνωστή υδροδυναμική διάταξη της προβιομηχανικής Ελλάδας. Χρησιμοποιούνταν για την επεξεργασία μαλλινών υφαντών (Φλοκάτη-Βελέντζα) είτε κατά την παραγωγή είτε για το ετήσιο πλύσιμό τους. Αυτές οι ξύλινες κωνικές δομές θάβονταν συνήθως στο έδαφος για να αποφευχθεί η ζημιά από την πίεση της πτώσης του νερού από ψηλά. Ήταν κοινωνικά σημεία συνάντησης, κυρίως για γυναίκες και παιδιά, αλλά και για τους κατοίκους των γειτονικών χωριών. Σήμερα βρίσκονται κυρίως δίπλα σε νερόμυλους στις περιοχές της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας, όπου υπάρχει ακόμα νερό. 

     Δημιουργώντας ένα δίκτυο πρόσβασης με ράμπες κίνησης μέσα στο pavilion, αναπτύσσεται ο εκθεσιακός χώρος, δημιουργώντας διαφορετικά επίπεδα έκθεσης και επίσκεψης με σκοπό τόσο την ανακάλυψη των εκθεμάτων, όσο και την ανακάλυψη της ενδιαφέρουσας γεωμετρίας του κελύφους του κτιρίου. 

     Τα προτεινόμενα εκθέματα έχουν σκαναριστεί τρισδιάστατα από μια πραγματική παραδοσιακή ξύλινη Δρυστελλα που ακόμα λειτουργεί και προτείνεται να συναντιούνται στον χώρο από τον επισκέπτη-περιηγητή. Παρουσιάζονται ως αρχαιολογικά ευρήματα μιας προβιομηχανικής τεχνολογίας πλυσίματος που παραμένει ζωντανή σε μικρά χωριά, αλλά τείνει να εξαφανιστεί από τη συλλογική μνήμη. 

ENG

Project: Academical-Pavilion

Status: Proposal

Year: 2022

     The starting point of this experimental architectural proposal was the exploitation and highlighting of elements from the cultural heritage of the place with the aim of transcribing them into spatial qualities and approaches. As a primary synthetic element, Velentza was used, a woolen woven fabric with many uses in the Greek household until the 1970s, which has now survived as a folklore element in the everyday life of some households in Greek mountain settlements and as a purely folklore exhibit. 

Velentza was scanned in 3D and the point cloud of this interesting material was transcribed as a shell in a pavilion – using an exhibition space that hosts exhibits from Drystella’s memory and experience. 

     The Velentza as a household tool and the experience of washing clothes and textiles in the Drystelles of the old era have been recorded in the collective memory but tend to be forgotten over time. For this reason, these elements of memory play a leading role in the composition and architectural proposal. The building volume defined by the point cloud of the scanned Velentza resembles a cave, since many Drystelles of the old era were located between rocks at points where water flowed, which with human intervention acquired spatial substance. 

     The drystelle and the watermill are the best-known hydrodynamic devices of pre-industrial Greece. They were used for the processing of woolen textiles (Flokati-Velentza) either during production or for their annual washing. These wooden conical structures were usually buried in the ground to avoid damage from the pressure of falling water from above. They were social meeting points, mainly for women and children, but also for residents of neighboring villages. Today they are mainly located next to watermills in the regions of Thessaly and Macedonia, where there is still water. 

     By creating an access network with movement ramps inside the pavilion, the exhibition space is developed, creating different levels of exhibition and visitation with the aim of both discovering the exhibits and discovering the interesting geometry of the building shell. 

     The proposed exhibits have been scanned in 3D from a real traditional wooden Drystella that still operates and is proposed to be encountered in the space by the visitor-tourist. They are presented as archaeological findings of a pre-industrial washing technology that remains alive in small villages, but tends to disappear from collective memory.